Zaten aşk da zaman dinlemez, bazen karanlık da gelir, bazen de yılların yıprattığı bir anda... Sen her zaman kapını açık tutacaksın ona, ki girebilsin içeri... Bir düşün, ne güzel şeydir gökyüzünün maviliğine gülümseyerek bakabilmek... Aşksa daha bir kolaylaştırır, daha bir güzelleştirir, bakan gözleri ve gözlerin baktığı gökyüzünü... Dudaklardaki gülümsemeyi, gözlerdeki pırıltıyı birleştirir... Sen de mavi olursun baştan başa, sonra bakışırsın sonsuz mavilikte gök yüzü ile... O sonsuz mavilikte ve sen sonsuz huzurda...
Geriye dönüp bakmayacaksın ve yediğin çelmeden düştüğün yerden hemen kalkacaksın... Üzülmeyeceksin düştüğüne... Ne kadar kötü düşmüşsen o kadar iyi, ne kadar yanarsa canın o kadar iyi... Bir bisiklete binmek gibi düşün bunu... Düştükçe daha iyi binmeyi öğreneceksin ve zaten ilk düşüşünden sonra da yardım için hazır olacak her şeyin...
Karanlık da duvara rengarenk resimler çizebileceksin... "Karanlık da nasıl çizerim?" diye düşünmeyeceksin... Hiç kimsenin görmediği renklerle boyayacaksın resmini ve sadece senin gördüğün renklerin geceyi nasıl aydınlattığına şaşacaksın... Belki bir kır çiçeğinin üzerine bir çiğ tanesi çizmekle başlayacaksın, daha sonra köpük köpük beyazlıkdaki denizi çizeceksin... Çizdiğin denizin karşısına geçip soluklanacaksın daha sonra... Hiç bir şey düşünmeyeceksin ve "Neden?" diye de sormayacaksın... Sen denizi seyredeceksin ve deniz sana anlatacak bütün saflığı ile...
Umut senden ne kadar yüksekteyse, o kadar yükseğe sıçramayı öğreneceksin... Günlerce aylarca yıllarca sürse de bıkmayacaksın... Daha yükseğe, daha yükseğe sıçrayacaksın... Ve bir gün umudu yakalayacaksın, yakalamanın mutluluğunu yaşarken ise, bir umudu yakalamanın hiç de kolay olmadığını düşünüp o umudu kaybetmekten korkup daha sıkı sarılacaksın... Bunları yaparken ise, merak etme " kaçırırım" diye bir şeyleri... Hayat sen istediğin sürece takip eder çünkü seni...
Zaman hiçbir şey için geç değildir... Zaten aşk da hep zamansız gelir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder