Hani gün olur da yolunuz başka yere düşerse anlarsınız, eğer başınıza gelmediyse. İşte o anlarda ayrılık acısı içten içe yakar... Hiç görmediğiniz yerler, hiç tanımadığınız insanlar etrafınızı sarar... Yabancılık çekersiniz... Boğazınız düğümlenir... Sesiniz kısılır adeta... Yüreğiniz daralır... Kendinizi bir garip hissedersiniz... Yüreğinizde bir boşluk olur ve hep bir ezikliğini yaşarsınız içinizden. Yürüdüğünüz yollar uzar gider ayaklarınızın altında...
Üzerine bastığınız kaldırımlar yüzünüze güler pervasızca... Alay edercesine... Aşağılık duygusuna kapılırsınız...
Bir an yaşadığınız yerin havası gelir aklınıza, çektiğiniz nefes genzinizi yakar... Hüzünlenirsiniz... Derin bir ah! çektikten sonra göz yaşlarınızı silersiniz, kimse gördü mü diye düşünmezsiniz bile ... Tanıyamadığınız insanlar arasında boş bakışların esiri olursunuz... Garipsenirsiniz... Birilerini bulup da konuşmak istersiniz...
Özlem türkülerinin damaklarda nasıl kuruduğunu, sevgilim diyemiyen dudakları nasıl yalancı maviliklere gömdüğünüzü, hiç bir zaman hiçbir şeye değişmeyeceğiniz hasretinizin öyküsünü anlatmak istersiniz... Ve bir şeylerin size anlatılmasını istersiniz...
Çok uzaklardan bir yıldız kayar sonsuz boşluğa... Bir dilek tutarsınız... Göz pınarlarınız ıslanır... Kalbiniz göğüs kafesinizi zorlar habire!.. Daha henüz bir şeylerin başındayken özlemler düşer nasipsiz gönlünüze. Bir damla gözyaşı kaybolur yanaklardan... Bir damla gözyaşı kaybolur hayattan ve hayatlardan...
Ve bir mırıldanma dudaklarınızda... Ben aşkımı özledim değil de ben kendime kavuşacağım şarkısını bağıra bağıra söylersiniz.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder