Korkunun olduğu yerde aşk yoktur. Cesarettir sevmek. düzenlere, oyunlara, kötülüklere meydan okumaktır...
Sevmek; uzaklaşmaktır yalandan, bencilliği hiçe saymaktır. Bir başka açıdan da inanmaktır sevmek. Gerçekten inanmaktır, tümüyle inanmaktır...
İnsan sevince; sevdiğine bütün varlığı ile teslim olmamışsa, yeteri derecede sevmemiş demektir. Ve ona kayıtsız, şartsız inanmıyorsa, sevgiden bahsetmeye bile hakkı yoktur...
Kıskançlık inancımızın bütünlüğü ölçüsünde besler aşkı. Şüpheyse öldürür. Şüphenin olduğu yerde, inancın yeri olmaz. Sevgiden bahsedilemez. Kıskançlıksa; kutsal bir duadır, dudağında sevenlerin...
Sevmek; var olmaktır bir bakıma, derinden bakılınca yokluğa benzer. Sevmek; bütünlenmektir. Çok seven eksildiğini zanneder, oysa artmaktır sevmek, çoğalmaktır. Çevrelerin gözlerimizden silinmesi, önce bir eksilme hissi verir insana. Fakat o her şeyimizi arlığı ile doldurdukça arttığımızı anlarız. O bir tek kazanç, bütün kayıplarımızı karşılar...
Bir an gelir; her şeyi onunla değerlendirmeye başlarız. O bugün mutluysa yaşamak güzeldir. Kabımıza sığmayız. Şarkılar söylemek gelir içimizden. O kederliyse, gözlerimizde her şey kederdir artık. Bütün güzellikler bir bir yitirir anlamlarını. O anlarda ölümü düşünürde, yine ölmeyiz kurtulmamak için...
Yanmaktır, tutuşmaktır sevmek ve yaşadıkça hiç sönmemektir...
(Ümit Yaşar OĞUZCAN)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder