Sabah olup, daha gün ışırken atacaksın kendini dışarı. Vuracaksın kendini kentin sokaklarına... Adım adım geçeceksin anıları. Her anı yakacak seni, tek bir kıvılcım kocaman bir yangına çevirecek. Yangını söndürmek içinse bir damla su bulamayacaksın. Kavrulacaksın...
İşte şu park diyeceksin, duracaksın. Serin bir hava ve düşen sarı yapraklara bakacaksın. Ellerinin sıcaklığı gelecek aklına, ılık öpüşleri. Oysa şimdi bir kaç güvercin, bir kaç kuru yaprak vardır aynı yerde ve hiç birisinin bir anlamı yoktur. İçin sızlayacak bir terk edilmişlik duygusu gelip saplanacak yüreğine. Ağlayacaksın...
Evet bu kayalıklardı deyip, titreyen dizlerine hakim olmaya çalışarak oturacaksın onlara. Boş gözlerle masmavi denize bakacaksın. Biz hep aşkı mavi bilmiştik diye hayıflanacaksın. Bir zamanlar nasılda coşku yaratırdı bizde o mavi diye düşüneceksin... Duracak, yaşlı gözlerle dalgalara dalıp maviye de aşka da lanet edeceksin. Kızacaksın...
Öfkeni bir kılıç gibi bileyeceksin. Öfken seni terk edene mi yoksa ayrılığınıza neden olan her ne varsa hepsine mi anlamayacaksın... Boş bir vapur yaklaşacak iskeleye, tıpkı senin yüreğin gibi. İçinden hiç kimse inmeyecek. Bir rüzgar çıkacak, yalnızlığın iyice kemirdiği bedenini yalayacak. Savrulacaksın...
Karşılaştığın herkese nefretle bakacaksın. O giderken, sende sevgiye dair ne kadar kırıntı varsa hepsini alıp götürmüştür çünkü. Senin için bütün insanlar suçlu, bütün insanlar güvenilmezdir artık. Bir selam dahi vermeyeceksin, tek kelime etmeyeceksin. Susacaksın...
Ayrılıktan söz eden şarkıları duyduğunda içine bir sızı saplanacak. Kahretsin yine hüzün şarkıları, biri sustursun şu şarkıyı diyeceksin. Biri sussa bir diğeri başlayacak. Kulaklarını kapatacaksın, olmayacak. Kaçacaksın...
Beynin oyunlar oynayacak sana. Hangisi hayal, hangisi gerçek anlayamayacaksın. Her gördüğünü o sanacaksın, her baktığın yüzde onu göreceksin. Delirdiğini düşüneceksin. Korkacaksın...
Yok mudur bunun çaresi diyeceksin, yok mudur bu acıyı dindirecek bir ilaç? Kimse yanıt veremeyecek bu soruna. Kimse biraz da olsa anlamayacak bile çektiğin acıyı. Kimse hissetmeyecek senin hissettiğin gibi. Seni senden daha iyi kimsenin anlamadığını düşüneceksin. Bu yüzden verseler bile yanıtlarını dinlemeyeceksin. Oysa hayat devam edecek aynı hızla. Anıları içine gömüp yaşamayı öğreneceksin zamanla.
Kavrulsan da, ağlasan da, kızsan da, sussan da, kaçsan da, korksan da yaşayacaksın... Zor olacak, belki imkansız gelecek ama...
Unutacaksın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder