Zaman o ardından erişilemez, muhteşem hızıyla akıp geçiyor... Yaşamımız da hep büyük!!! ideallerin, mutlulukların, umutların peşinde koşuşturmakla... Küçük olan hiç bir şeyle ilgilenmiyoruz, yetinmiyoruz ya da yetinmek istemiyoruz... Sahip olduğumuz ya da gözümüzün önündeki güzellikleri fark etme yeteneğinden bile yoksunuz... Oysa elimizi uzattığımızda yakalayacağımız öyle çok mutluluk var ki...
Pişmanlıklarımız var ama asıl en büyük pişmanlığı yaşamadığımız ya da yaşayamayacağımız şeyler için duyabileceğimizi hiç düşünmüyoruz... Sevmek korkutuyor belki bizi ama yaşayabileceğimiz o aşkın büyüsünü kabus haline getirip, içimizdeki yılgınlığı büyüttükçe, içimizdeki saf, masum çocuğu öldürdüğümüzü fark etmiyoruz bile...
Şayet becerebilirsek bazen kendimizi de sorguluyoruz, kendi kendimizle bir hesaplaşma içine giriyoruz... Ama ne yazık ki sorunu anlamak ve soruların doğru yanıtını bulmak öyle zor ki bizim için... Kendimizi suçlamıyoruz ki doğru yanıtı bulabilelim... Nedense hep başkaları üzüyor bizi, başkaları terk ediyor, başkaları darbe vuruyor... Bizse her zaman doğru davranıyor, doğru düşünüyoruz... Hep iyi, her zaman mükemmeliz... Bir de buna öyle inandırmışız ki kendimizi, bir biz varız çalışıp çabalayan, bir de bizim dışımızda tökezlememizi bekleyenler...
Ya hiç yalan söylemiyoruz ya da biz gibi yalanlarımız da masum... Değil başkalarına, kendimize bile yalan söylemekten hiç bir rahatsızlık duymuyoruz... Dürüstlüğü zayıflık, doğruluğu modası geçmiş bir erdem olarak görüyoruz...
Peki ya aklımız ne zaman başımıza gelecek? Sona ne kadar hızla yaklaştığımızı görmüyor muyuz? Oysa, yaşamımızı istediğimiz gibi yoğurabilmek, kendimizi mutlu kılmak, yaşamı keyifle, zevkle sürdürmek elimizde... Her anımız özel, Her anımız bir daha yaşanmayacak, geri gelmeyecek... Bunu bilmek bile yeterli aslında...
Önce kendimizi sevmekle başlamalıyız belki de... Yanlışlıklarımızı düzelterek ama tüm yanlışlarımızla, çirkinliklerimizi güzelleştirerek ama tüm çirkinliklerimizle sevmeliyiz kendimizi... Ancak o zaman başkalarını da gerçekten sevebilir ve ancak o zaman insanı insan yapan aşkın içimizde yeşerip, gelişmesini sağlayabiliriz...
Zaman bize hazırlanmış en büyük tuzaktır... Ertelemekse en büyük hatamız... Ne yapmak istiyorsak ve yapabilecek gücü içimizde, çevremizde hissediyorsak, beklemeden, hemen, bu gün, şimdi yapmalıyız... Bir daha istediğimizi yapmak için asla fırsatımız olmayabilir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder